ஒரு பெண்ணின் நற்குணம்

 

**"ஒரு பெண்ணின் நற்குணம்"**  

பண்டைய காலத்தில், **காஞ்சிபுரம்** நகரத்தில் **கமலா** என்ற ஒரு பெண் வாழ்ந்து வந்தாள். அவள் ஏழைக் குடும்பத்தில் பிறந்தவள். தாயையும் தந்தையையும் இழந்து, தன் அன்னை மாமியுடன் சேர்ந்து வாழ்ந்து வந்தாள். அவளுடைய வாழ்க்கை மிகவும் கடினமாக இருந்தாலும், அவள் எப்போதும் பொறுமையாகவும், கருணை நிறைந்தவளாகவும் இருந்தாள்.  

ஒரு நாள், காஞ்சிபுரத்தில் **பெருமழை** பெய்தது. வீடுகள் வெள்ளத்தில் மூழ்கின. பலர் உணவின்றி, துன்பப்பட்டனர். கமலாவின் வீடும் சிறியதாக இருந்தாலும், அவள் தன் வீட்டில் இருந்த சிறிய அரிசி மூட்டையை எடுத்து, பக்கத்து வீட்டில் வாழ்ந்த வயதான விதவை ஒருவருக்கு உணவு வழங்கினாள்.  

அவளுடைய அன்னை மாமி, *"நமக்கே போதுமானது இல்லை, பிறருக்கு எப்படி கொடுப்பது?"* என்று கேட்டார்.  

கமலா புன்முறுவலுடன் பதிலளித்தாள்:  

*"அம்மா, நாம் கொடுக்கும் போது, இறைவன் நமக்கு தருவார். இந்த வயதானவர் உணவின்றி வாடுகிறார். நாம் பகிர்ந்து கொள்வோம்."*  

அவளுடைய நற்குணத்தைக் கண்டு மாமி மனம் மாறினார். இருவரும் சேர்ந்து அருகிலுள்ள பலருக்கு உதவினார்கள்.  

சில நாட்களுக்குப் பிறகு, காஞ்சிபுரத்தை ஒரு செல்வந்தர் சுற்றிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவர் ஒரு **தருமம் செய்ய** விரும்பினார். கமலாவின் பண்பைக் கேள்விப்பட்டு, அவளைத் தேடி வந்தார். அவளிடம் ஒரு **பொற்காசுப் பையை** நீட்டினார்.  

*"உன் நல்லெண்ணத்திற்காக இதை ஏற்றுக்கொள்,"* என்றார் செல்வந்தர்.  

கமலா முதலில் மறுத்தாள். ஆனால், அவர் விடாமல் வற்புறுத்தியதால், அதை வாங்கி, அந்தப் பணத்தை ஏழைகளுக்கும், வயதானவர்களுக்கும் பகிர்ந்தளித்தாள்.  

அவளுடைய **தன்னலமற்ற பணி** காரணமாக, காஞ்சிபுரம் முழுவதும் அவளைப் பற்றிய நல்ல பெயர் பரவியது. மக்கள் அவளை **"கருணையின் அன்னை"** என்று அழைத்தனர்.  

**பாடம்:**  

*நற்குணமும், பிறருக்கு உதவும் மனமும் ஒருவரை உயர்ந்தவராக்கும். கொடுப்பதில் மகிழ்ச்சி காண்பவர், இறைவனின் அருளைப் பெறுவர்.*  

---  

இந்தக் கதை **பொறுமை, கருணை, தன்னலமின்மை** ஆகிய நற்குணங்களை வலியுறுத்துகிறது. வாழ்க்கையில் பணத்தை விட நல்லொழுக்கமே முக்கியம் என்பதை உணர்த்துகிறது.

**"அன்பின் வெற்றி"**  

பழைய காலத்தில், **மதுரை** நகரத்தில் **வள்ளி** என்ற இளம் பெண் வாழ்ந்து வந்தாள். அவள் ஒரு சாதாரண வேளாண் குடும்பத்தில் பிறந்தவள். வள்ளியின் குடும்பம் ஏழ்மையில் வாடினாலும், அவளது இதயம் **பெரிய அன்பால்** நிறைந்திருந்தது. அவள் எப்போதும் தன்னைவிட பிறரை முதலில் நினைப்பவள்.  

ஒரு கோடை காலத்தில், மதுரையில் **கடும் வறட்சி** ஏற்பட்டது. நீர்வளம் குறைந்து, வயல்கள் வாடின. பலர் பட்டினியால் தவித்தனர். வள்ளியின் குடும்பத்திற்கும் உணவு பற்றாக்குறை ஏற்பட்டது. அவளது தந்தை ஒரு சிறு தானியக் குவியலை மட்டுமே வீட்டில் சேர்த்து வைத்திருந்தார்.  

அன்று மாலை, வள்ளி வீட்டு வாசலில் ஒரு **வயதான சாது** வந்து நின்றார். அவர் பல நாட்களாக உணவின்றி இருப்பதாகக் கூறினார். வள்ளியின் தந்தை, தனக்கு வரும் கஷ்டத்தை எண்ணி சாதுவை மறுக்க நினைத்தார். ஆனால் வள்ளி,  

*"அப்பா, இந்த சாது நம்மைப் போலவே இறைவனின் குழந்தை. நாம் இன்று பட்டினி கிடந்தாலும், இவருக்கு உதவுவோம்"* என்றாள்.  

அவளுடைய **கருணை மொழிகள்** தந்தையின் இதயத்தை தொட்டன. அவர்கள் தங்களிடமிருந்த சிறு அரிசியை சாதுவுக்கு உணவாக வழங்கினார்கள். சாது மகிழ்ச்சியுடன் உண்டு, அவர்களுக்கு **ஆசி** கூறிச் சென்றார்.  

அடுத்த நாள் விடியற்காலையில், வள்ளி வீட்டு முன்புறம் ஒரு **அழகிய தோட்டம்** முளைத்திருப்பதைக் கண்டாள்! அங்கே பல்வேறு பழ மரங்களும், தானியப் பயிர்களும் செழித்து வளர்ந்திருந்தன. அவற்றின் நடுவே ஒரு **புனிதமான ஊற்று** தண்ணீர் ஊற்றெடுத்தது.  

அந்த சாது உண்மையில் ஒரு **தெய்வீக சக்தி** வாய்ந்தவர் என்பது பின்னர் தெரிந்தது. அவர் வள்ளியின் **நல்லெண்ணத்திற்காக** அந்த வரத்தை அருளியிருந்தார்.  

வள்ளியின் குடும்பம் இனி எப்போதும் செழிப்பாக வாழ்ந்தது. மேலும், அவள் அந்த தோட்டத்திலிருந்து பிறருக்கும் பகிர்ந்து கொடுத்தாள். மதுரை முழுவதும் அவளுடைய **அன்பும் தியாகமும்** பற்றி பேசப்பட்டன.  

**பாடம்:**  

*"சிறிய உதவிகளே பெரிய வாய்ப்பு  -க்கு வழி வகுக்கும். பிறருக்கு கொடுப்பவர், இறைவனிடமிருந்து பன்மடங்கு பெறுவர்."*  

---  

இந்தக் கதை **அன்பு, தியாகம், நம்பிக்கை** ஆகிய நல்லொழுக்கங்களை வலியுறுத்துகிறது. **ஈகையே மெய்ப்பொருள்** என்பதை நினைவூட்டுகிறது.  

*"பொறுமையின் பலன்"**  

பழங்காலத்தில், **திருவண்ணாமலை** அருகே **செல்லி** என்ற ஒரு இளம் பெண் வாழ்ந்து வந்தாள். அவள் ஒரு எளிய விவசாயியின் மகள். அவளது குடும்பம் கஷ்டத்தில் இருந்தாலும், செல்லி எப்போதும் **புன்னகையுடனும் பொறுமையுடனும்** இருப்பாள். அவளிடம் **கோபம்** என்று எதுவும் இல்லை—எவர் தவறு செய்தாலும், அவர்களை மன்னிப்பாள்.  

 **கோபக்கார அயலான்**  

அவர்களது ஊரில் **கருப்பன்** என்ற ஒரு மனிதர் இருந்தார். அவர் எப்போதும் கோபமாகவே இருப்பார். யாராவது அவரது வழியே நடந்தாலும், அவரைத் தட்டிக் கேட்பார். ஒரு நாள், செல்லி தன் குடிசையில் இருந்து வெளியே வந்தபோது, அவள் வீட்டு முன் **ஒரு பூச்செடி** நட்டிருந்தாள். கருப்பன் அந்த வழியே விரைந்து வந்து, தவறுதலாக அந்தச் செடியை மிதித்து நசுக்கிவிட்டார்!  

செல்லி அதைப் பார்த்தாள். ஆனால் கோபப்படவில்லை. மாறாக, *"மாமா, கால் இடறிவிட்டதா? ஏதும் காயமா?"* என்று கேட்டாள்.  

கருப்பன் ஆச்சரியமடைந்தார். *"நான் உன் செடியை அழித்துவிட்டேன், நீ கோபப்படாமல் இப்படிக் கேட்கிறாயா?"* என்றார்.  

செல்லி சிரித்துக்கொண்டே, *"செடி வளரும்; ஆனால் மனித உறவு அழிந்தால் மீண்டும் வளராது"* என்றாள்.  

 **கருப்பனின் மாற்றம்**  

அன்று முதல், கருப்பனின் இதயம் மெல்ல மெல்ல மாறத் தொடங்கியது. அவர் தன்னைத் திருத்திக்கொள்ள முயன்றார். ஒரு நாள், அவர் செல்லியிடம் வந்து, *"உன் பொறுமை என்னை மாற்றிவிட்டது. இனி நான் கோபத்தை விட்டுவிடுகிறேன்"* என்று சொன்னார்.  

**அதிசயம் நிகழ்கிறது!**  

அடுத்த வாரம், செல்லி வீட்டு முன் நட்ட புதிய செடி **அழகான மலர்களை** உதிர்த்தது. அந்த மலர்கள் **ஒளி வீசின**! ஊரார் ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தார்கள். ஒரு முதியவர் கூறினார், *"இது பொறுமையின் மலர்! இதைத் தொடுபவர்களின் கோபம் அடங்கும்"* என்றார்.  

அன்று முதல், ஊரில் எல்லோரும் செல்லியின் **பொறுமையைப் பின்பற்றினார்கள்**. கருப்பன் முழுமையாக மாறி, அன்புள்ள மனிதராக ஆனார்.  

**பாடம்:**  

> *"கோபம் தீ—அது உன்னையே சுடும். பொறுமை தண்ணீர்—அது பிறரையும் நின்னையும் காப்பாற்றும்."*  

---  

இந்தக் கதை **பொறுமை, மன்னிப்பு, அமைதி** ஆகிய நல்லொழுக்கங்களைக் கற்றுத் தருகிறது. வாழ்க்கையில் சிறிய பொறுமைகூட பெரிய அற்புதங்களை உருவாக்கும்!